Ook leuk, Los Angeles!

Hop on to Hollywood. Maar het liefst hoppen we er zo snel mogelijk weer off, de chauffeur was dik een kwartier te laat en probeert de verloren tijd in te halen door als een idioot door LA te crossen (waarschijnlijk bij dezelfde rij-instructeur les gehad als de chauffeur van gister). Ook doet hij wedstrijdjes met andere weggebruikers: 'wie kan het dichts op de bumper van de ander staan'. Dat moet met extreem veel remmen, want anders is het niet leuk. Hij doet dat niet onfortuinlijk, door steeds op het allerlaatste moment te remmen, staat hij iedere keer héél dicht óp de bumper van de voorganger. Overigens krijgen wij de indruk dat hij de enige is die de regels van dit spel kent. Hij is in ieder geval de enige in de bus die het leuk vindt. Kotsmisselijk hoppen wij anderhalf uur later van de bus. LA is met alle wijken erom heen een enorm grote stad, met meer dan 17 miljoen (!) inwoners. Je moet dus ook behoorlijke afstanden afleggen wil je iets van deze stad zien. 

We stappen uit op de Hollywood Blvd. Hier ligt de Walk of Fame. In het hele trottoir liggen zowel links als rechts van de weg sterren met hierbij namen van bekende muzikanten, stripfiguren, regisseurs, acteurs en al het andere dat de wereld kent. We lopen een eindje over deze walk of fame, eten een broodje bij Subway en wagen ons toch nog eens op de hop-on. Wel hebben we eerst gekeken of er een andere chauffeur achter het stuur zat.

De busroute gaat langs veel uit films en series bekende hotels en wijken. Leuk om dat zelf nu zo eens te zien, om zelf door de straten te rijden. Opvallend dat er in veel straten stukken zijn afgezet waar filmcrews een set aan het opbouwen of afbreken zijn. Ook worden er op verschillende plekken 'rode lopers' neergelegd en volgt er binnenkort een opening of première. Beverly Hills is ook heel leuk om in het echt te bekijken. In heel America staan er vijf borden met de tekst 'Beverly Hills' en deze zijn auteursrechtelijk beschermd, we worden dan ook uitvoerig gewaarschuwd dat de foto's die door ons gemaakt worden alleen voor privé doeleinde gebruik mogen worden. Beverly Hills bestaat uit brede, keurige straten met in iedere straat een eigen boomsoort. Er staat dan in die straat niets anders dan alleen die boomsoort. De brandweerkranen zijn in een zilverkleur gespoten en achter de huizen ligt een verborgen weg die alleen door de vuilnisophalers wordt gebruikt. De Beverly Hillyrianen vinden het namelijk ontsierend, vuilnis of kliko's in het zicht. Dus dat zetten ze in die speciale straat.

We hoppen weer off op de Walk of Fame en lopen naar Pink's Hotdogs. Dit familiebedrijf zit al in Hollywood sinds 1939 en heel veel beroemdheden eten hier hun hotdog. Er hangen in het tentje dan ook veel foto's van deze bekende artiesten met hun handtekening. We kiezen natuurlijk de hotdog waar zij beroemd om zijn geworden, 'The Chili Hotdog'. Even wennen, maar wel lekker. We hebben de ingrediënten genoteerd, we gaan natuurlijk deze Chili Hotdog thuis imiteren.  

Hollywood is net als Vegas vreemd, raar, gek, nep en vooral ook druk en hectisch. Onze rechtstreeks-terug-naar-hotel-hop-on gaat pas om 19.00 uur. De lange route met verschillende bussen, redden we qua tijd niet meer. Dan missen we de laatste bus van de laatste route. Zoals gezegd, LA is enorm groot en je bent echt wel even bezig om de stad te doorkruisen. We zien het niet zitten om te wachten tot 19.00 uur, dus we gaan het reguliere OV maar eens proberen. 

De eerste bus die we tegen komen, blijkt in de buurt te komen van het hotel! Halverwege de rit zegt de chauffeur dat hij toch de korte route rijdt en we moeten overstappen op de bus van zijn collega. Bij een heel druk kruispunt opent hij de deuren en zegt 'als je begint te rennen, redden jullie de overstap op de bus die nu voor mij rijdt wel'. We kijken hem eerst heel appelig aan en rennen vervolgens als twee mallen over het kruispunt. Judeska van de andere bus is minder vriendelijk, maar laat ons toch instappen met onze niet-geldige kaartjes van haar collega. Ook zij geeft op een bepaald punt aan dat we er uit moeten, omdat dat de straat is waar ons hotel aan ligt, maar zij niet verder rijdt (?). Weer stappen we uit, maar herkennen niets. Er is iets van een bushalte (zonder bord), maar we twijfelen of er wel een bus stopt. Staan we dan....ergens in een buitenwijk van LA. 

We vertrouwen het niet en lopen even, bij een niet nader te noemen, fastfoodketen binnen om de weg te vragen. Het voltallige FCKip-keukenpersoneel is bevraagd, maar ook zij komen niet verder dan het ligt wel ergens in de richting van het vliegveld. O, heus, zou je denken?! 
Een aardige meneer zegt ons dat er echt een bus komt, dat het voor ons de juiste bus is én dat het nog een heel eind lopen is dus dat de bus echt geen overbodige luxe is. De Judeska van deze bus is heel vriendelijk. Kijkt niet eens naar onze niet-geldige kaartjes, laat ons instappen en zegt ons dat we bij haar kunnen blijven staan om mee te kijken naar dingen die we herkennen. Alledrie herkennen we tegelijk het punt waar we eruit moeten. Ze zet haar bus stil en laat ons praktisch voor ons hotel uitstappen. Ze zwaait nog even blij naar ons, wij zwaaien nog blijer terug. We zijn twee uur onderweg geweest om van oost LA naar west LA te reizen met de bus, maar zijn toch nog anderhalf uur eerder terug dan wanneer we de hop-on-hop-off hadden genomen. 

In de lobby van het (overigens prima) hotel staan computers met printers, dus kunnen we tijdig online inchecken en printen onze tickets uit. Op ons hotelkamer zetten we alles klaar voor morgenochtend. We vliegen om 13:45 uur en hoeven dus pas om 10.45 uur op het vliegveld te zijn. We hebben morgenochtend fijn de tijd om rustig op te staan, te ontbijten en dan met de shuttle naar het vliegveld te gaan. Nog één nachtje slapen in de USA.