17 Mile Drive

Nadat we zwarte beren, mountain lions, tarantula's, schorpioenen, ratelslangen en meneer Wong overleefd hebben, zijn we gisteravond ook ontsnapt aan een (blazende) racoon (wasbeer). We hadden gisteravond lekkers op onze buitentafel staan en waren allebei heel even binnen. Marieke gaat als eerste weer naar buiten, gaat zitten en heeft het gevoel dat er iets naar haar zit te kijken. Ze kijkt om.......

Wie het hardst schrok blijft onbekend, maar Marieke springt op, racoon kruipt onder de camper. Omdat Marieke niet helemaal zeker was of het nu echt een beest was of de Californische wijn, neemt ze een kijkje onder de camper waarop een duidelijk geblaas te horen is. Marieke stond met een halve seconde ín de camper. Het was dus toch een beest en gezien het korte oogcontact, de enigszins gebrekkige profielschets van Marieke (hij had wit) én de andere tekenen die duiden op racoons op de camping (vuilnisbakken worden opengemaakt en het vuilnis nageplozen op alles wat eetbaar lijkt), hebben we dus echt een aanval van een racoon overleefd! Waarbij het nog steeds mogelijk is dat het arme beest meer geschrokken is en wellicht de confrontatie nooit meer te boven komt.  

Vandaag hebben we ietsje minder rustig aan ons ontbijtje gegeten, want we willen nu wel de 17 Mile Drive rijden. Dat is een weg van 27 kilometer op het schiereiland Monterey met verschillende mooie uitzichtpunten op de oceaan en haar bewoners. Op dit schiereiland wonen vooral erg rijke mensen en dat wat niet bewoond is of geen weg is, is golfbaan. 

Via Highway 1, iets van de kust af, rijden we de 17 Mile Drive op en slingeren zo via een aantal mooie punten naar de kust. Bij Bird Rock zien en horen we naast vele zeevogels en eekhoorns ook weer zeeleeuwen. Marieke doet haar schoenen en sokken uit om even de zee in te lopen. Linda doet dat ook, maar dan met schoenen en sokken aan. Wel jammer van de natte schoenen, maar gelukkig zijn de foto's weer geweldig. 

We rijden door naar onder andere Cypress Point Lookout. Ook weer zo'n heerlijke makkelijke naam, want hier kijken we uit op Cipressen. Echter blijkt dit ook de kraamkamer te zijn voor zeehonden. Dat seizoen is nu voorbij, maar we spotten wel zeehonden. 
Een stukje verder ligt The Lone Cypress, de eenzame Cipres. En dat issie ook. Al 250 jaar staat 'ie alleen op een rots in zee en wordt nu staande gehouden met staalkabels in de hoop dat de 300 gehaald gaat worden. Stukje verder weer zo'n fijne naam, 'The Ghost Tree', de spookboom. Een helemaal witte, kale, dode boom(stronk). 
Via Pebble Beach rijden we de 17 Mile Drive weer uit en gaan naar Carmel.

Carmel is een stadje wat misschien wel het meest weg heeft van een groot Hans-en-Grietje-dorp. Alleen maar knibbelknabbelknuisjehuisjes. Clint Eastwood schijnt hier burgermeester te zijn geweest. Ook een sprookje zeker? 
Hierna rijden we terug naar Santa Cruz. De parkeerplekken zijn hier te klein (echt waar!), dus Linda gaat even fileparkeren met de camper en we halen lekkers in de supermarkt.  Vervolgens terug naar onze camping tussen de Redwoodbomen. Deze boomsoort blijkt de hoogste soort ter wereld te zijn en familie van de sequoia. Vandaar. Wij vonden ze al zo hoog en dik.

Vanavond wagen wij ons wederom op ons kleine terrasje naast onze camper mét lekkers, racoon of niet.