Dan eerst maar even een middagslaapje...

Vandaag ontbijten we in een echte Amerikaanse Diner in Santa Cruz. Linda gaat voor wafel met aardbeien, Marieke voor pancakes en gebakken eieren met spek en een worstje. De gedachte om eerst één portie te bestellen en dan te kijken hoeveel we krijgen is om de een of andere onbekende reden los gelaten. Nu zitten we dus beiden tegen een enorm ontbijt aan te kijken wat we niet op krijgen. 
Geen doggybag deze keer maar gewoon laten staan wat er niet meer in past. Grappig is dat ze hier ook echt met een kan koffie rondlopen om je koffie steeds bij te vullen. Tegen alle verwachting in smaakt de inzwarte koffie ook nog eens!

We gaan vandaag weer een stuk kustweg rijden, de Highway 1.
En weer worden we overvallen door een wonder van de natuur. Op een uitzichtpunt gaan we doen wat we deze hele reis nog niet gedaan hebben. We zetten de camper neer, sluiten de gordijnen en gaan een uurtje slapen.... Het wonder van de natuur is namelijk een dikke laag wolken en nevel, geen mooie kustlijn te zien. En dat is eigenlijk gewoon saai. Vermoeiend saai. Alleen maar wit. Hebben wij weer, rijd je op dé Highway van Californië, zie je amper iets.

Helaas blijft het de hele weg bijna soortgelijk wit, en dat was een eind. 192 kilometer door wolken en nevel rijden. En dat is dan wel weer uniek, want back home rijd je nooit zolang in de mist. Verder zien we nu wel prachtige roofvogels en hummingbirds (kolibrie). Als we ons hadden vergaapt aan de oceaan, hadden we dat dus wel mooi gemist. Iets met nadeel en voordeel.

Ons middagslaapje heeft niets aan de nevel veranderd, dus we rijden gewoon door zonder veel stops. Wel stoppen we bij een uitzichtpunt waar zeeolifanten liggen. Ze wonen hier sinds 1990. In 1992 werd de eerste pup geboren en in 1996 werden hier 1000 (!!!) pups geboren. Inmiddels telt deze familie 15.000 dikke zeeolifanten. Wel bijzonder om ze zo in hun natuurlijke omgeving te kunnen bekijken!
Ze maken ook rare geluiden. Ze boeren en maken scheetgeluiden met hun mond. Tenminste, wij denken dat het hun mond was. Anders laten ze scheten en laten via datzelfde kanaal boergeluiden.
Ze liggen lepeltje-lepeltje dik te zijn op het strand en gooien steeds zand over zichzelf waardoor er kuilen ontstaan. Eigenlijk is het net Scheveningen op een warme dag.

Hierna rijden we door naar onze camping bij Pismo Beach. We zijn wat laat, maar gelukkig ligt er weer een envelopje voor ons klaar met de code voor de toegangspoort en ons pleknummer.